As buxainas
 |
Cando unha crianza baila a buxaina na terra con ela está a escribir a súa primeirísima metáfora. |
| Para bailar póñenme a capa, porque sen capa non podo bailar. Para bailar sácanme a capa que con ela posta non podo bailar. Cando ma sacan bailo cunha pata no mesmo centro dun alegre ollar. |
 |
|
Para o bailar levántase o brazo até a altura da estrela polar, dun pulo certo a man da crianza lanza un cometa, peón sideral, que baila xeitoso no embigo do mundo, mentres espera a corda umbilical que se deteña abala que abala, para a buxaina volver enrolar. |
| Quero bailar na man dun meniño e dunha nena na palma da man que se non bailo polo sanmartiño queda o camiño sen bo camiñar. |
|
| Pións e buxainas, trompos e nosellas, que bailen a centos en todo lugar: no monte e na chaira, na praza e na escola, na Lúa e no vento e na tona do mar; bailen na cidade, na vila e na aldea na rúas, nos barrios, en todo lugar. Que a Galiza enteira sinta tantas cóchegas que vira virando os pións lle fan. |
 |
 |
Quero bailar na man dun meniño e dunha nena na palma da man que se non bailo polo sanmartiño queda o camiño sen bo camiñar. |
| Que bailen veloces unha muiñeira, que bailen amodo con ritmo de vals. que bailen engorde con toda a paciencia ou bailen con forza mesmo até escachar. Camiñen danzantes ou viren dormentes, que bailen na unlla ou na palma da man; que risquen camiños que batan entre elas, buxainas alegres con ritmo e compás. |
 |
 |
Eu quero bailar polo sanmartiño, polo sanmartiño eu quero danzar, enrólame a capa con xeito e con graza e con elegancia desenrolamá. |
| No sanmartiño peóns ao camiño... quero bailarche na palma da man... No sanmartiño as piolas corten coma un asubío ao ar ao lanzar. Peóns, bailaretes que alegren a terra, crianzas sorrintes as vexan xirar, remuíños de vida mouméenlle ao vento, que escriban un verso ferróns escribáns. |
 |
 |
Aí vai, preparados, que o día chegou, de rañar a terra cos nosos ferróns. Enrolade a piola e man levantar, que o camiño espera aos nosos peóns. Que todas a unha as pequenas mans lancen mil buxainas a todo fungar. Para que o camiño dea bo andar, polo sanmartiño, velaí, velaí van! Texto de Antón Cortizas, |
