Nº 10

Páxina 13

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                MÁIS DE NOVENTA OUTONOS

 

                                   Con máis de noventa outonos chora a vella,

semella un gran lirio a súa branca cabeza,

coma unha flor murcha abre a reixa.

Que paseniño camiña a pobre vella!

 

Mira sen ver as follas caídas e vellas

do novo outono que agora comeza.

Sóbese no coche que de alí a alonxa,

mentres que anguria unha congoxa.

 

Xa non voltará aos seus campos nin á súa aldea.

Xa non voltará máis á súa vida aquela.

Xa chegou o outono para ela.

 

Pero mantén a esperanza a pobre vella

Que soña que voa cara á súa aldea

E mentres tanto o outono chora por ela.

Ana Armenteros