Alberto
Balo Mar,
par, lar. Na morte dun soño. Abril
2003
Paixóns
soñadoras... Un claro luar abre a estampa daquela noite
solitaria e náufraga. Unha brisa tardía de ilusión
e esperanza percorre aquela paisaxe insomne de mar, terra
e auga. Abaixo, as ondas perpetuas murmuran vellos cantos
de pedra e escuma; mentres, os luceiros silenciosos da noite
sucan paseniño, moi paseniño, o seu propio mar
de indiferencia.
No porto, un navío de ás brancas agarda a chegada
dos viaxeiros para encher as velas do vento que emana a amargura.
Cando o sol regrese da súa letarxia nocturna, aquel
barco que agora descansa no sepulcro do mar partirá
cargado de rostros e temores anónimos; rostros que,
sen embargo, agochan tras de si unha lenda persoal, mozos
labregos arrancados do rogar e convertidos en aventureiros,
en peregrinos dun destino que aínda está por
forxar.
No anonimato da escuridade, uns ollos choran apagados a soidade
da súa alma. Unha marea de presaxios salgados encobre
as bágoas azuis daquela moza que espera a partida no
amparo do soño.
É alí, no mundo idílico da nada, onde
a desolada princesa comeza unha singradura que a devolve ó
trono da felicidade, do reencontro. Lonxe quedan agora as
dificultades dunha vida baseada na piedade, na misericordia
dunha terra nai que cría fillos para a emigración.
As horas pasan paseniño, moi paseniño; as primeiras
raiolas da alba despertan a princesa que agora, de volta xa
no mundo real, se converte en Silva. A paisaxe vaise enchendo
dunha vitalidade apagada, consumida pola necesidade de partir.
Cando a moza conseguiu alzar a vista, o navío silandeiro
perdíase xa na inmensidade do mar. Consciente do que
era, a moza sente como o seu soño se esvae entre os
dedos da realidade; no seu lugar unha promesa, unha imaxe...
mar.
Un recén
estreado día alumea con forza, intentando derreter
as ás daquel navío que prosegue a súa
andaina rumbo ó limiar do descoñecido. Na cuberta,
un vixía espera a visión do novo mundo, da liberdade...
Ó seu carón, un mozo galán e fachendoso
agarda sereno, arrimado á varanda e contemplando o
discorrer constante das ondas que se dirixen á patria
perdida.
Un berro aloucado, froito da ledicia e da incertidume, sacou
ó mozo labrego da escena na que estaba submiso; a silueta
da chegada faise cada vez máis nidia. Dende a proa,
o protagonista ve como a brétema se disipa ante a mirada
colectiva de todos aqueles que agardan o desembarco. A medida
que o barco se aproxima a terra, todos comprenden que o soño
americano acabará por engulir a lonxana Galicia.
Dende o peirao, a recén chegada colonia emprende unha
nova viaxe na que o único mar que terán que
sucar será o do desconcerto e o da incertidume; estes
náufragos do destino deberán agora enfrontarse
sós a ese mar de dúbidas que se agocha trala
aparencia de boa oportunidade e diñeiro fácil.
Abandonados nunhas augas tan hostís como as que atrás
deixan, bótanse a nadar ataviados co único salvavidas
que posúen: o do recordo. Nesta singular singradura
pola supervivencia, o mozo labrego volveu a cabeza e, cravando
a mirada nunha parella de gaivotas que flotaban no ceo, fíxose
a si mesmo a promesa de refacer a historia de dous amantes
separados pola barreira da distancia; as gaivotas seguen no
aire, na súa mente tamén... par.
O tempo
discorre veloz entre todos aqueles que ansían voltar
ó vello fogar de lingua esquecida e tradicións
perdidas. As horas transformánse en días, os
días en anos e os anos en enrugas. A sorte e o traballo
foron colocando a cada un dos emigrados no lugar que o destino
lle reservou. Aquela terra adoptiva de bondade e sona grandiosa,
foi gravando na fronte de cada un deles o testemuño
dunha vida diferente.
Moitos acabaron os seus días tal como os comezaran:
agoniando por unha esmola coa que avivar o lume do seu corazón
murcho. Outros, só aqueles que loitaron baixo o amparo
da fortuna, conseguiron triunfar, retribuíndo unha
miserenta infancia cunha vellez farturenta e despreocupada.
Algúns conseguiron refacer as súas vidas en
terras americanas, outros nin sequera chegaron a velas, pero
poucos, moi poucos, conseguen algún día voltar
á terra que os viu marchar. Sen embargo, no medio dun
destes tantos retratos biográficos, un rico comerciante
vai cumprir unha promesa que, lanzada ó ventos, pervive
intacta na súa mente.
Efectivamente, aquel mozo labrego que partira co desexo de
voltar dispúñase a refacer aquel par roto pola
distancia. Convertido nun home de fortuna, remonta os seus
pasos de pobre campesiño para partir ó encontro
do seu amor; o reencontro está próximo, aquel
par de desafortunados vaise xuntar despois de moitas noites
solitarias e náufragas; xa se albisca ó lonxe...
lar.
Paixóns soterradas...
Unha
cova
nun outeiro
e un cadáver no fondo do mar.
|