OVIDIO

CARTA DE ARIADNA A TESEO

(Fragmento adaptado de Heroidas, X)

 
 
 
---As palabras que estás lendo envíochas, Teseo, desde aquela praia da que as velas levaron sen min a túa nave, e na que para a miña desgraza traizoáronme o meu sono e máis ti, que coma un criminal te conxuraches con el. Era o intre no que a rosada cristalina comeza a salpicar a terra e as aves a queixarse, ocultas entre as follas. Aínda amodorrada polo sono, movín as miñas mans para abrazarte, mais non había ninguén. Por segunda vez palpo e movo os brazos polo leito. Non había ninguén. Aterrorizada levanteime e os meus membros lanzáronse fóra do leito solitario. Unhas veces cara aquí, outras cara alí, corro sen orde e a espesa area refrea os meus pés de moza. Mentres tanto, cando gritaba por toda a praia: "Teseo!", os ocos rochedos devolvíanme o teu nome, e cantas veces eu te chamaba, outras tantas chamábate o lugar, cal se quixese prestar axuda á desgraciada. Había un monte. No alto albiscábanse unhas poucas matogueiras. Escaleino coas forzas que me daba a carraxe e así puiden medir coa mirada a alta mar en toda a súa extensión.
 
  ---Desde alí -pois tamén os ventos foron crueis comigo- contemplei as velas tensas polo arrebatado Noto. Vinas, ou tal vez crin telas visto. Quedei máis fría ca o xeo e apenas viva, pero a dor non me deixou languidecer por moito tempo. A dor impelíame a chamarte con toda a forza da miña voz. "Onde escapas?", berrei. "Volve, criminal Teseo! Dá a volta á túa nave! Non ten completa a súa tripulación!" O que lle faltaba á miña voz completábao con xemidos e os golpes que me daba mesturábanse coas miñas palabras. Para que polo menos puideses verme, se é que non me oías, as miñas mans axitábanse facéndoche sinais e puxen unha tea branca nunha vara longa para avisar dese xeito a quen se esquecera de min. Mais cando xa te arrincaches aos meus ollos, entón, por fin, chorei. E deambulaba soa cos cabelos soltos, como unha Bacante impulsada polo deus, ou ben me sentaba, ríxida, sobre unha pedra, ollando ao mar, e era eu tan pedra como a pedra mesma.  
 
---Que farei? Onde me dirixirei eu soa? A illa non está habitada. Non vexo rastros nin de homes nin de labor de bois. Por todas partes o mar rodea a terra. Mariñeiros non hai por ningún sitio nin barco disposto a cruzar as dubidosas augas. Mais supón que me ofrecen compañeiros, ventos e unha nave; cal sería a miña meta? Estame prohibido achegarme á terra do meu pai. Aínda que me deslice felizmente a través dos mares en calma, aínda que Eolo modere os ventos, sempre serei unha desterrada. Non volverei ver Creta, repartida en cen cidades, pois ao meu pai e á miña terra, nomes para min queridos, traizoeinos cando che din a ti os fíos que dirixiron os teus pasos para que non morreses, unha vez vencedor, no labirinto cheo de curvas. Entón dicíasme: "Por estes mesmos perigos xúroche que serás miña mentres viva un de nós". Vivimos, Teseo, se é que polo menos ti estás vivo, e non son túa, eu, que fun sepultada pola traizón do meu perxuro marido. Cumpría que me matases tamén a min, malvado, coa mesma crava coa que mataches ao meu irmán, e a promesa que me fixeches quedase liquidada coa miña morte!
 
 

---Non me admiro de que a vitoria estivese da túa parte e de que a besta, estendida, cubrise o chan cretense: as túas entrañas de ferro non podían ser atravesadas polo corno; aínda que non te protexeses, ben resgardado estabas co teu peito: aí levabas pedernais, aí levabas aceiro.
Cruel sono!, por que me mantiveches inmóbil? Oxalá a eterna noite caese dunha vez sobre min! Vós tamén, ventos demasiado propicios e brisas favorables só para o meu pranto; destra cruel, que me mataches a min e ao meu irmán, e ti, promesa, nome baleiro, que fuches dada a quen te reclamaba. Contra min conxuráronse o sono, o vento e a promesa; eu, unha única rapariga, fun traizoada por eles tres.
---Non verei, no transo da morte, as bágoas da miña nai. Non haberá quen peche os meus ollos cos seus dedos. As aves mariñas pousaranse sobre os meus ósos insepultos; este é o sepulcro que mereceu a miña xenerosidade.
---Ti chegarás aos portos de Atenas e, unha vez na túa patria, cando te poñas en pé, enaltecido polas aclamacións do teu cortexo, e contes puntualmente a morte do que era touro e era home, cando fales do pétreo labirinto sucado por carreiros, conta tamén que me abandonaches nunha terra deserta; non vaia ser borrada dos teus títulos!
---Non haxa ningún agradecemento para a miña acción. Mais que tampouco haxa castigo. Se non fun eu a causa da túa salvación, non hai motivo para que sexas ti a causa da miña perdición. Estas mans cansadas de golpear o meu triste peito téndoas, desventurada, a ti a través dos anchos mares. Rógote polas miñas bágoas, que na túa conduta teñen a súa orixe: fai virar a túa nave, Teseo! Se morro antes de que chegues, ti polo menos levaraste os meus ósos..

  
     
 
Atrás