Carrapuchiña era unha nena que vivía moi feliz na súa casiña, á beira dun bosque.

Axudaba na casa nas tarefas que se lle pedía: muxía as vacas, estercaba a corte, facía recados...

Do outro lado do bosque vivía a súa avoa.

Un día a súa nai díxolle:

-Carrapuchiña, lévalle esta cesta de comida á avoa, que anda moi ocupada e non lle deu tempo de preparar nada de comer.

Carrapuchiña, que por certo, así se chamaba porque sempre levaba unha carrapucha vermella que lle tecera a súa avoa, colleu a cesta que lle deu a súa nai e preparouse para marchar á casa da avoa.

-Ah, Carrapuchiña, que xa me esquecía. Vai con coidado, que seica hai xente que di que viron ao lobo polo bosque. Se o ves non lle fagas caso, que ese é un enredante e de seguro vaite querer ensarillar...

-Perde coidado que non lle hei facer caso -contestoulle a nena.

E Carrapuchiña arramplou co que lle deu a súa nai e marchou toda contenta a facer a visita á casa da súa avoa.

Tan contenta ía que foi cantando unha canción que aprendera nunha romaría á que fora coa súa nai e a súa avoa e que falaba dunha tal Carolina que tiña unha saia cun becho, non sei certamente cal, pintado

E cantando cantando meteuse no bosque, e... a quen non adiviñades con quen se foi topar?

Exacto! co mesmiño señor Lobo que estaba descansando apoiado no toro dun carballo.

O lobo preguntoulle ollando para a cesta co xantar gorentoso que levaba a nena:

-Onde vas carrapuchiña?

-Vou á casa da miña avoa a lle levar o xantar.

O lobo comezou a pensar de que xeito podía facerse coa comida da cesta, e díxolle á nena:

-Moi ben, pois vai correndo que non se lle arrefríe.

E a nena marchou choutando ao coxipé, que é un xogo que aprendera dun libro que lle regalara a súa avoa.

O lobo pola súa banda, colleu un atallo e correndo a todo meter marchou á casa da avoa.

O lobo chegou axiña a casa da avoa e petou chamando pola avoa arremedando a voz da Carrapuchiña:

-Ábreme avoíña que che traio o xantar.

E a pobriña da avoa, sen decatarse do calote, abriu a porta.

Dalí a un rato chegou Carrapuchiña coa cesta do xantar, abriu a porta e foi ao dormitorio da avoa, e ao notala un tanto cambiada preguntoulle:

-Avoiña, e que ollos tan grandes tes!

-Son para verte mellor.

-Avoíña, e que orellas tan enormes tes!

-Son para oírte mellor.

-Avoíña, e que boca tan grandes tes!

-É para comer ese xantar tan rico que tes!

E así o lobo, saíndo da cama foi atrás de Carrapuchiña para lle quitar a cesta.

A todo isto un cazador que pasaba por alí, ao oír os berros do lobo, adoecido por non poder coller a cesta, mirou pola fiestra e decidiu intervir.

Así que entrou na casa e apuntou coa súa escopeta cara ao esfameado do lobo e....

...este saíu correndo a toda mecha para outros lugares máis seguros.

-Este vai facer turissmo -dixo a avoa.

-Seguro que non para ata chegar a China -dixo a Carrapuchiña.

-Que ben cheira este xantar -dixo o cazador.

Carrapuchiña e a avoa miráronse de fite a fite, e botáronse a rir.

Estaba visto, hoxe ían ter que partillar o xantar.