EU SON DUNHA TRIBO

O Suso é un rapaz dun lugar próximo á cidade, onde xa non se ven moitas vacas, agora están de moda as iguanas e os xardíns con palmeiras. Lembraba terlle oído aos seu avós que de pequenos comían caldo de castañas, mais case non quedan castiñeiros nin carballos, só eucaliptos e piñeiros, e as castañas, mellor dito, o “marrón glacé” mércase nas confiterías case coma un produto estranxeiro. As fontes da súa parroquia seguen a verquer a mesma auga de toda a vida, a auga que beberon os seus pais e os seus bisavós, mais agora a auga chega do supermercado nunha botella de plástico que acabará tirada polas corredoiras.

Os seu avós fálanlle na lingua de toda a vida, na lingua do país, mais Suso contéstalles no outro idioma, na lingua do progreso, da cultura, da ciencia que din algúns. É  a lingua coa que conversa cos amigos, unha lingua máis fina, non coma a dos paletos da aldea.

No mes de agosto, seus pais alugaron unha casa de turismo rural na provincia de Lugo e tivo que acompañalos. Percorreron os camiños da aldea, fixeron “senderismo”, e tiveron que repousar baixo a ramaxe dunhas árbores que non coñecían, unhas árbores so as que se recuperaba o alento, e tamén beberon da auga que nacía nuns rochedos. ¡Que ben se vive na aldea!, comentaban seus pais. Comían xamón e chourizos co pan de trigo que cocían no forno da casa. Un manxar.

No mes de marzo, o concello sorteou unhas prazas para ir de excursión a París e tivo sorte, foi un dos sete premiados. Na viaxe coincidiu con rapaces doutros concellos, uns de Carballo, outros de Monfero, ... eran da súa idade, aínda que tiñan unha certa rareza: falaban galego. Cando colliu confianza cun deles, preguntoulle: “¿por que hablas gallego?”.  Non agardaba unha resposta tan sinxela: “Porque son ghalegho, non son inghlés, nin francés”. Á noite, cando paseaban pola beira do Sena, ía cavilando na resposta do seu compañeiro. Lonxe da terra, as lembranzas dos castiñeiros, das vacas, do pan de trigo, mais, principalmente, as verbas galegas dos outros compañeiros, dábanlle un lugar no mundo, unha identidade, un posto na tribo.

A semana pasada estivo en Moaña, un lugar do que nunca oíra falar, nin sabía se estaba no mapa. Celebrábase unha competición infantil e había equipos pertencentes a distintos concellos de Pontevedra e Coruña. Ficou abraiado cando comprobou que a maioría dos rapaces falaban galego, unha lingua que el coidaba que só falaban catro paletos da aldea. E non lle faltaba razón, só que a aldea chámase Galiza, tribo dos galegos e galegas que valoramos o noso, a nosa natureza, as nosas xentes, a nosa lingua, ...