O artigo do director

Situación I: escenario baleiro, fondo negro, luces tenues. Entran dúas personaxes desde os dous laterais. Achéganse ó centro e aproxímanse ó borde. O teatro está cheo de persoas.

A:        Míraos, obsérvannos coma se isto fose unha obra teatral. Están pendentes das nosas palabras e dos nosos movementos.

B:         Pásannos o escáner. Decátaste? Creo que xa non podo ocultar que me costa respirar.

A:        Hai algo que non entendo. Eles son os actores e están no escenario e nós somos o público. Por que están sentados nas súas cadeiras? por que están parados? Que esperan para empezar a actuar?

B:         Debe ser unha obra moderna. Deben querer que nós, o público, reflexionemos sobre o seu silencio. É imposible non ter esta estrana sensación de perturbación.

A:        E se somos nós os actores e isto é o escenario?

Situación II: un pintor moderno pinta o teatro coas súas butacas cheas de público/actores e os dous actores/público. O lienzo está cuberto de pintiñas de pintura de cor amarela que destacan sobre un fondo malva. Tanto os actores como o público interpretan ó pintor.

Pintor:             Non procuredes explicacións. A arte non as precisa. Sen embargo podedes augurar o futuro. Está nas gotiñas de pintura.

Actores e público / público e Actores:            GOOOOOL!

Situación III: o teatro é un gran ordenador. O escenario é un xigantesco lector de deuvedés que incorpora cada vez que se abre e que se pecha a un inmenso número de actores. O público abarrota o interior do ordenador.

Os actores están cada un enchufados ó seu MP3. Canturrean.

O público le pasaxes do Quixote, de Ana Karenina, do Lobo Estepario, de Hamlet.

Fóra do teatro/ordenador, un poeta vestido de buzo azul recita.

            Cen mil persoas gritan: CULTURA!

                                                                                              José Manuel Mouriz Cabalo

                                                                                              Director do IES de Fene