IES do Castro de Vigo

No seguinte documento aparece o calendario fin de curso para o alumnado da ESO e 1º de Bacheralato:

calendario-fin-de-curso-alumnado-2014-15.pdf

No seguinte pdf aparece a normativa para solicitar axuda para mercar libros de texto:

axudas-para-libros.pdf

No seguinte pdf aparece a normativa para participar no fondo social de libros de texto:

fondo-de-libros.pdf

Para acceder a listaxe provisional de alumnado admitido no fondo solidario de libros premer no seguinte documento:

lista-alumnado-admitido-no-fondo-solidario-de-libros.pdf

Ollo! A reportaxe da Despedida da Promoción 2015 está no menú de por enriba

http://centros.edu.xunta.es/iesdocastro/?page_id=3096

 

Clique nas imaxes para velas a tamaño 1:1

A dirección e os Oradores

O lugar cos seus protagonistas:

As actuacións

Os verdadeiros protagonistas

2º Bacharelato A

2º Bacharelato B

2º Bacharelato C

2º Bacharelato D

2º Bacharelato E

Fotos da promoción

Reportaxe gráfica de Elena Guerra, e tratamento dixital de Alberte Zato

O curso para algúns xa está resolto e, para outros a piques de rematar; as actividades amontóanse, pero isto  non é  motivo  para renunciar a elas; máis ben diriamos que axudan a calmar as tensións acumuladas pola fin de curso e o tempo de verán. Con tal motivo, o luns, vinte e cinco de maio, o Instituto organizou unha actividade ao aire libre para todo o alumnado  do 1º ciclo, uns en dirección a Baiona e outros ao Rosal.

No interior do muíño

O punto de máximo interese está nos coñecidos popularmente como muíños do Folón e do Picón, no concello do Rosal. Este conxunto de construcións, que seguen, practicamente, o mesmo patrón arquitectónico: catro paredes, unha porta, un pequeno ventanuxo e unha soa vertente de augas máis unha pequena presa de auga, é todo un exemplo do esplendor que acadou en séculos pasados o aproveitamento de cereais como o millo, trigo, centeo ou cebada neste concello. En palabras do propio guía viría a ser algo así como o que hoxe coñecemos por un  polígono industrial.

Na actualidade os muiñós están parados, a non ser un deles que é empregado como centro de interpretación desta anterga actividade: a de muiñeiro. Disque nestes muíños e outros de Galicia tería nacido o ritmo da Muiñeira, quizais debido ao son  que emite a moa  ou a imaxinación dos protagonistas que tantas horas pasaban, sós ou acompañados, e que eran lugar de encontros semiclandestinos dalgunhas parellas que non tiñan outro lugares máis axeitados para atoparse.

Ascenso polos muíños do Folón

O interior deste muíño conserva todos os elementos necesarios para facer unha demostración de como a forza motriz da auga permite que se mova a moa e por rozamento se obteña a fariña. Algunha que outra curiosidade como o dispositivo que impedía que as pedras se degradasen pola falta de gran, ou que esta é a maior concentración de muíños de toda Galicia en fervenza para aproveitar a auga que vén dos montes de San Miguel de Oia. Por certo, os efectos devastadores do lume de hai dous anos aínda mostran a faciana máis lúgubre de semellante atrocidade.Só algunha que outra sobreira conseguiu sobrevivir e recuperar parte do verde natural.

Despois da lección de moenda, iniciábase o ascenso pola parte do Folón, non sen dificultades para moitos dos participantes, porque a encosta é abondo pronunciada ata chegar a unha pequena chaira para repoñer forzas á sombra dalgunha das poucas árbores que se conservaron. O carreiro sobre pegado á ringleira de muíños e, como non podía ser doutro xeito escoitando o batuxar da auga que aínda nestes días baixa con bastante forza.

Descanso á sombra dalgunhas sobreiras

Desde o alto do monte, e agora moi visible desde que ardeu toda a vexetación, dirixímonos ata o lago Azul, formado nunha pequena aba do monte mirando cara ao monte Aloia, todo un exemplo de fervenza e lagoa natural de augas transparentes que en día tan caloroso invitan a refrescarse.

O descenso pola parte do Picón non é nada doado, porque os carreiros seguen sendo moi irregulares e os que non estamos moi acostumados a estas xeiras resentímonos un pouco.Dicir, unicamente, que a disposición dos muíños tamén é en cascada e que incorporan algún elemento arquitectónico novo: un alboio ou pequeno espazo anexo ao muíño que serviría para protexer as persoas e os animais en días de temporal ou mesmo como fogar do muiñeiro.

Segundo o guía, disque lle chaman o lago Azul

Despedímonos do Rosal, cerne da horta galega polo seu clima tan benigno, e encamiñámonos de cara á Guarda para ascender ata o Trega. Desde o alto do monte, en día tan claro e de tanta calor, a paisaxe resulta conmovedora: por unha banda o pai Miño e, pola outra, o ancho océano Atlántico, e, aos nosos pés, as pegadas dos memorables celtas coa multitude de construcións castrexas e outras romanas.

Xa chegou de baño cultural e agora toca desfrutar doutra belez natural ao pé da foz do río Miño: a praia, para ir dando remate á xornada e dirixirse a Vigo.

Descenso pola parte do Picón

Para acceder á información simplificada, elaborada pola Dirección do centro, sobre as reclamacións das cualificacións de 2º de Bach premer no seguinte enlace:

reclamacions-finais-2_de_-bacharelato.pdf

Circular da Dirección Xeral de Educación sobre o procedemento a seguir nas reclamacións de 2º de Bach:

circular-reclamacions-2_bach.pdf

 A visita a Celanova e á cidade de Ourense do alumnado de 3º da Eso véñen a cumprir cunha tradición e un compromiso adquirido desde hai tempo con esa vila e esa cidade.O que naceu xa hai moitos anos co título que figura enriba e que incluía un percorrido desde a Baixa Limia ata Celanova, despois de ter pasado polo encoro das Conchas e a visita ás escavacións do campamento romano de Aquis querquernis, tense alterado por novas ofertas na vila dos poetas: Celanova. Será por aquilo que xa nos advertira o poeta C. Emilio

Alma da terra

Lonxana Celanova vinculeira,

torre ebúrnea da miña mocedade,

cando te lembro sai da súa toqueira

coma un furón de soños, a saudade.(Caracas, 1971)

                                                                                                                                                        Recepción no claustro barroco

As razóns son obvias. Por un lado, Celanova reúne os suficientes elementos de interese histórico e literario como para ser tida en conta nunha actividade extraescolar deste alcance, e, por outro, a capital da provincia, como cabeceira do turismo termal, axuda a completar unha xornada na que se complementan a curiosidade cultural co lecer, sen menosprezar a importancia da Baixa Limia polo que representa desde o punto de vista natural (Parque natural do Xurés) e histórico (Santa Comba de Bande), vía romana nº XVIII(Bracara-Augusta), etc. A xornada non dá máis de si.

Interior da capela de San Miguel

Pois ben, o día foi o 7 de maio, porque así nos foi adxudicado pola organización, desde o momento en que na visita tamén se inclúe un concerto didáctico, aproveitando que a igrexa de Celanova acolle entre as súas paredes, no coro alto, un dos órganos máis antigos de Galicia e que se leva a cabo en colaboración co conservatorio superior de música de Ourense.

A xornada organízase formando dous grupos para que cada un deles poida aproveitar o mellor posible as diferentes fases da actividade. De tal maneira que unha vez concentrados na praza maior da vila, un dos grupos diríxese á Casa dos poetas-Curros Enríquez e o outro ao mosteiro de San Salvador.Non foi posible visitar a Biblioteca do Instituto Celso E. Ferreiro,espectacular, porque conserva parte da estrutura do que no seu tempo foi para uso dos monxes, porque naquel momento estaban en clase, e só se puido ver unha pequena mostra do claustro do Poleiro, premio Europa Nostra de restauración hai moitos anos, cando se adaptaron as instalacións do mosteiro ás necesidades dun centro de ensino.

Concerto didáctico

O grupo que entrou en primeiro lugar ao mosteiro inicia o percorrido cunha introdución histórica ao recinto e que pon de manifesto a grandeza do mosteiro no seu tempo e o que aínda hoxe segue a ser o centro neurálxico da comarca, xa que este acolle todos os servizos administrativos do concello, o instituto, rectoral, etc. Pero, quizais, de entre todo destaque o que está escondido na horta, a capela de San Miguel, levantada no ano 943, como lugar de oración, -de aí tan pequenas dimensións- e que é un exemplo singular da arte mozárabe en Galicia.

No interior da igrexa chama a atención un extraordinario retábulo e a cúpula da mesma . Omitíronse nesta ocasión certos detalles relacionados co coro baixo, a sacristía e reliquias que conserva a igrexa, porque, como é sabido, aínda nestes días e despois de ter transcorrido máis de un mes do asasinato do crego de Vilanova, don Adolfo, debiamos participar na gravación dun breve recitado do poema da Virxe do cristal, lenda que recollera o poeta M. Curros Enríquez, e que formará parte dun traballo audiovisual en homenaxe a esa persoa que tantas veces se brindou a mostrarnos a imaxe da virxe a todos aqueles que en veces anteriores tivemos a oportunidade de tela nas nosas mans.

Pouquiño a pouco os ollos fóronselle pechando,

doíñas acendidas na lus dun puro amor,

i á Virxen entre dentes unha oración rezando,

quedouse adormecida nun sono encantador.

 

Estonces, unha Señora

toda de lus rodeada,

de estreliñas coroada

que como diamantes son,

cun mantelo na cabeza

de pano negro, moi lindo,

caladamente, surrindo,

entrou pola habitación.

 

Nunca se víu neste mundo

máis feiticeira criatura,

nin pra tan grande hermosura

comparación pode haber:

por ollos ten dous luceiros,

por dentes pelras dos mares,

por greñas raios solares,

                          por risa… un amañecer. (Recitado por Yago Radziunas) 

 

 

Torre da homenaxe.Vilanova dos Infantes

Co bulicio na praza maior, entre verzas, repolos, ceboliño, árbores de distintas especies e olor a polbo, -é día de mercado na vila- encamiñámonos á casa de Curros. A reflexión sobre Celanova como vila de poetas queda demostrada con esta visita na que se mostra un breve percorrido biográfico sobre Curros e Celso Emilio, así como o seu digno sucesor, X.L. Méndez Ferrín, que pasea polas rúas da cidade olívica pero con raíces en Vilanova.

Sen perder o tempo e para cumprir con parte do ritual, aínda que nesta ocasión sen poder ver a imaxe da Virxe do cristal, si iremos a Vilanova para subir ao que queda do antigo castelo medieval, a torre de homenaxe, e o primeiro que chama a atención é a presenza das forzas da orde, no lugar onde antes nos recibía don Adolfo, e varios lazos de lembranza nas fiestras das casas en sinal de loito e unha grande pancarta no centro da “urbe” pedindo xustiza. Pequeno percorrido polas rúas, moitas, e observación dalgun que outro exemplo de feísmo como a construción dalgunha casa sobre o que foron as murallas de núcleo tan antigo. Extra muros visitamos a adega de San Vivián, un exemplo de enxeñaría soterrada onde se expoñen moitas ferramentas que utilizaban os zapateiros, como localidade moi vencellada á fabricación de calzado que foi Vilanova, e a lenda de que estas covas pudieron ser empregadas como refuxio de xudeus ou fuxidos cando as épocas de represión.

 Con máis fame que ganas de andar, dirixímonos á cidade de Ourense para repoñer forzas e desfrutar dunha xornada de lecer. Á sombra das árbores centenarias da alameda da cidade e a carón das Burgas, por onde E. Blanco Amor fixo transitar os seus esmorgantes, a maioría aproveitou para comer e descansar e de seguido dirixirse ás termas de Outariz para completar a xornada. 

Nas termas de Outariz

 Un ano máis, o pasado vinte e nove de abril, e despois de adiar a actividade por causas meteorolóxicas, o alumnado de primeiro da ESO participou dunha xornada excepcional de inmersión na natureza, porque a primavera, cos seus altos e baixos non permitiu que se realizara antes. Este retraso impediu que non se puidera levar a cabo  algunha práctica de campo como se fixera outros anos, por exemplo, a plantación dalgunha árbore ou a colocación de casetas para os paxaros, porque para calquera das dúas actividades teriamos que telo feito antes, pero, como por outro lado se quere mostrar a vitalidade da primavera en toda a súa dimensión de cor, olor e esplendor, pois houbo que escoller entre unha das opcións, e neste caso optamos pola segunda. Tal e como se nos explicou por parte dos coñecedores da realidade do monte, a estas alturas do ano, os paxaros xa están criando e as árbores xa están moi avanzadas para trasplantalas.

No local da Comunidade de montes,Rubén explica de 1ª man algúns detalles

En todo caso,finalmente a xornada cubriu as expectativas porque, despois de que o  alumnado asistise á conferencia da asociación Confemadera sobre o monte, “O monte é a nosa vida” a promesa era que participarían nunha xornada na natureza e así se fixo.

Como? Pois,armándose de calzado e roupa adecuada e desprazándose ata a sede da Comunidade de montes veciñais en man común de San Salvsdor de Coruxo(Fragoselo), onde seriamos recibidos polo persoal de dita asociación e lles dariamos unha información complementaria sobre aspectos como o que é un monte veciñal en man común, que se trata de montes periurbanos que forman como unha especie de ferradura sobre a ría de Vigo, que xeralmente están xestionados por persoas que pertencen a unha determinada parroquia e que teñen unha importancia extraordinaria desde o punto de vista económico, ambiental e social. Pénsese, se non, nos terreos que ocupa o aeroporto, o zoo, os campos de adestramento da Madroa, varios campos de fútbol de clubes do concello(Beade, Coruxo, Santa Mariña, etc.).

Rubén, un dos técnicos que traballa para esta Comunidade foi o responsable de mostrarlles algunhas das especies da fauna que se poden observar neste monte e mesmo algunhas que son endemismos de Galicia, aparte de curiosidades como os diferentes tipos de niños que constrúen algunhas das aves propias desta contorna ou insectos que morreron e recollen para ilustrar os visitantes (vacaloura, xoaniña).

Despois desta  presentación e dalgunha outra chamada de atención sobre a importancia histórica que teñen os montes en Galicia, mesmo remontándonos á cultura de orixe celta co culto ás árbores e a posterior cristianización dalgúns lugares e motivos ancestrais, verase o exemplo coa cercanía do petróglifo de Pedra moura, onde, a pesar do mal estado de conservación se poden ver moitos dos elementos relativos a esta manifestación artística e a lenda que rodea tal rocha. Pois, non hai moito tempo que unha veciña dicía ter visto unha serea que polas mañás e cando se poñía o sol se peiteaba enriba desta rocha.

Observando os detalles do petróglifo de Pedra moura

De seguido pasamos polo punto limpo onde se acumulan toneladas de residuos vexetais que están sendo triturados para logo destinalos a abono ou transformación en enerxía eléctrica cando son trasladados ás centrais de obtención de enerxía.

Moi preto de alí, e despois de salvar un forte desnivel pola aba oriental do monte de Fragoselo, onde se está levando a cabo un proceso de trasformación dun eucaliptal e piñeiral nunha auténtica fraga a base de reintroducir árbores, maiormente caducifolias e de ribeira, como  amieiros, cerdeiras, nogueiras, castiñeiros, sobreiras ou acivros, entre outras, pasamos a rentes dun dos lugares máis interesantes desde o punto de vista vexetal, porque se formaron como  pequenos recunchos a base de castiñeiros, bidueiros e tuliperios de Virxina, que están próximos a mostrar  flores tan chamativas e que sorprenden  no medio dun monte galego. Como curiosidade comentar que nese intre un técnico de montes estaba a tratar os castiñeiros contra a enfermidade do chancro.

Unha vez que chegamos á cota máis alta da andaina, o descenso resulta máis cómodo en dirección á regueira de Laxiade. Como indica o seu nome, e con estes días tan chuviosos, a natureza neste lugar móstrase en todo o seu esplendor.Este é dos puntos que serven para reflexionar sobre o que é unha fraga e a importancia da biodiversidade fronte ao monocultivo de eucalipto e piñeiro. Así, aprovéitase para repoñer forzas e, simultaneamente, para ilustrarnos algo máis en vivo e en directo sobre algúns detalles.Por exemplo, destaca a abundancia de auga que facilita o crecemento de especies propias desta contorna, así vemos como medran  freixos, abelairas, amieiros, onde antes campaban as acacias negras e os eucaliptos ou piñeiros. Cunha consideración, que non se trata de demonizar estas variedades, porque son a fonte de ingresos principal para manter a actividade da comunidade e ao mesmo tempo de poder repoboar algunhas zonas que serían invadidas de non ser controladas. Do que se tratará será de evitar o monocultivo baseado exclusivamente nunha das variedades alóctonas.

Área de descanso,recoñecemento de especies e paisaxismo

Como diciamos, este lugar de descanso serviu tamén como foro para escoitarmos da voz de Carmen a lectura dun clásico de M. Rivas titulado “O toxo is beatifull”, no que reivindica este arbusto e que nestes días presenta a súa faciana máis amable e colorista: O toxo. Entre outras consideracións, M. Rivas sostén o seguinte: “O toxo é unha das creacións estéticas máis enxebres de Galicia.” “Os poetas cantaron o toxo porque teñen o don de mirar con agarimo aquilo que moitos ignoran” , “…. á vista das lombas douradas polas toxeiras .É como se viñera Van Gogh e se puxera a pintar, en vivo, sobre o lenzo o monte”.  E, aproveitando a cercanía da celebración do día das Letras galegas, pois, velaí vai a proposta d´O Rivas:”Pero volvendo ás flores e ás letras, por que non regalar o 17 de maio un libro cunha poliña de toxo florido ? para concluír con humor e ironía “Metamos os toxos nos fogares. Non na cama, pero si ao seu carón, no floreiro da mesa de noite. Levémolo, canda a xesta, aos xardíns galegos…”

Carmen le o relato de M. Rivas en homenaxe ao toxo

En fin, unha pequena homenaxe a este arbusto tan importante na economía tradicional de Galicia e, á vez, tan poético como pode resultar para expresar o amor, ao xuízo do poeta:”a maís fermosa flor enxergada entre espiñas”.

Pois ben, como xa vai sendo horas de voltar á “gaiola”, e deslizándose pola cara oeste de Fragoselo, a presenza da Ría, as Cíes ou o Morrazo non deixan indiferente a ninguén pola grandiosidade da paisaxe que se ofrece desde a aba do monte. Só resta engadir que nesta zona, non só a presenza de árbores é interesante pola abundancia de érbedos, sobreiras ou capudres, senón que tamén as rochas, non como petróglifos, senón como soporte pictórico  sirvan  para que algún “artista” actual se exprese con vivas cores e obteña orixinais figuras a partir dalgunhas laxes.

Foto de familia, coas illas Cíes ao fondo